25 yılı deviren kariyerlerine tam 11 stüdyo albümü (bir o kadar soundtrack ve bilumum çalışma) sığdıran Nottingham çıkışlı Tindersticks, rahatlıkla müzik tarihinin "melankoli kralları" olarak adlandırılabilir. Onların "yağmurlu şehir gecelerinin soundtrack'i" diye tanımlanabilecek müziğinde hemen ilk dinleyişte fark edilen, "alâmet-i farika" diyebileceğimiz özellikler; zengin orkestrasyon, son derece titizlikle düzenlenmiş yaylılar, atmosfer olarak sinemasal bir ihtişam ve belki de en önemlisi, Stuart Staples'ın (insana kayıp ve yalnızlık hissi veren) o eşsiz bariton sesi.. Formül belki eskidi ama bu formül, çeyrek asrın ardından (ve hatta 2007'den beri grup bünyesinde birkaç kez personel değişimi yaşanmış olsa da) hâlâ ortalamanın çok üzerinde albümler üretmeye devam ediyor.
Grubun 11. stüdyo albümü "The Waiting Room", nazik ama sıradışı düzenlemelere sahip yaylılarla döşenmiş, dinleyiciyi o tanıdık sulardaki yeni bir maceraya davet eden (entrümental) "Follow Me" ile açılıyor. Hemen ardından "Second Chance Man", benzer seyreklik ve yavaşlıktaki (fena halde "Can Our Love" dönemini anımsatan) bir başlangıcın ardından aniden devreye giren nefesliler ve fokur fokur kaynayan org ile adrenalini yükseltiyor. Ekibin imza şarkılarından biri diyebileceğimiz (ve acımasız ritmli bir bas lokomotifi tarafından çekilen) "Were We Once Lovers?" disko benzeri bir ritmi Staples'ın yarım kalmış/bulanık hatıralar arasında gezinen sesi ile ters-yüz ederken, (grubun hemşehrisi olan) İngiliz caz sanatçısı Julian Siegel'ın katkıda bulunduğu "Help Yourself" özellikle yüksek performanslı mariachi nefesliler ve alışılmadık ferahlıktaki sözleri ile Tindersticks evreninde (küçük de olsa) yeni pencereler açıyor.
(Aşağıda videosunu bulabileceğiniz) "Hey Lucinda", 2010'da (38 yaşında) vefat eden Kanadalı singer/songwriter/aktris Lhasa de Sela ile yapılmış bir düet. "Ben sadece, dans etmenin nasıl hissettirdiğini hatırlamak için dans ederim" gibi muazzam sözlere sahip olan hüzünlü şarkı 2009'da kaydedilmiş ve yakın bir arkadaşını kaybetmenin üzüntüsünü uzun süre yaşayan Staples, yıllarca beklettikten sonra parçayı bu albüme koymaya karar vermiş. Kadın vokalinin, Tindersticks müziğinde düetler için özel bir yeri olduğu herkesin mâlûmu, ki 2008'deki "Waiting for the Moon" albümünde "Sometimes it Hurts"ü de Staples ile seslendiren Sela, bu parçada erkeklerin verdiği (tutulmayan) sözlerden artık bıkmış Lucinda olarak albüme damga vuran bir performans ortaya koyuyor. Ve ilk yarı, her yönüyle tam bir Tindersticks şarkısı olan (enstrümental) "Fear of Empliness" ile sona eriyor.
Zengin orkestrasyonlu ve karamsar sözlere sahip (sinematik) "How He Entered" belki de grubun 1995'teki "My Sister"dan beri yaptığı, spoken-word tarzdaki en iyi şarkı. Staples'ın adeta içinden çekip çıkarılan ve ismi sanki idamı bekleme durumuna çağrışım yapan "The Waiting Room" ile rahatlatıcı "Planting Holes" gibi atmosfer olarak grubun ilk yıllarını fazlasıyla hatırlatan iki sağlam parçanın ardından bir başka düet, "We are Dreamers" var. Bu kez kadın vokal, Savages grubundan (ki onlar da aynı gün yeni albümlerini piyasaya sürdü) Jehnny Beth ve Staples ile uyumları tek kelimeyle olağanüstü. Kapanıştaki "Like Only Lovers Can" "buluşma yerimiz artık olmadığına göre, bundan sonra nerede ağlayacağız?" gibi dokunaklı sözleriyle, dinleyiciyi yazının başında sözü edilen o tanıdık sulara götürüp bırakıyor.
Aynı zamanda multimedya bir çalışma olan ve her şarkısına Claire Denis, Christoph Girardet vs. yönetmenlerin bir video çekeceği "The Waiting Room" günümüz müziğine çoktan imzasını atmış, nesiller sonra bile dinlenecek olan nevi şahsına münhasır bir grubun, hiç eskimeyen ve standardı hep yüksek olan o sonsuz repertuarından dinleyicisini tatmin edecek bir hediye.
Albümün notu: 8.4
Çıkış tarihi: 22 Ocak 2016
